امضاء یا دستخط، یک نمایش دست نویس از نام، لقب، یا حتی یک ضربدر ساده است و افراد روی اسناد می نویسند تا مدرکی باشد برای نیت فرد. نویسندهٔ امضا را امضاکننده می گویند.
لحظه ای که فرد قلم را روی کاغذ قرار می دهد، کاراکترهای نوشته شده هویت پنهان شخص را نمایان می سازند. دست نوشته به هر شکل و فرم (دستخط، امضا، ترسیم اشکال و خطوط، رسم علائم، ...) اثری فردی است که ویژگی های فیزیکی، روحی - روانی و هویت را نمایان می کند. احمد کسروی در کتاب تاریخ مشروطه، دستینه را به عنوان برابر فارسی امضا پیشنهاد کرده است. برای مثال، نقش امضا در بسیاری از قراردادهای مشتریان، تنها وجود مدرکی از طرف قرارداد نیست، بلکه همچنین مدرکی است بر هماهنگی و رضایت آگاهانه. امضا عبارت است از نوشتن نام یا نام خانوادگی (یا هر دوی نام و نام خانوادگی باهم) یا رسم علامت ویژه ای که نشانه هویت صاحب علامت است، در ذیل اوراق و اسناد عادی یا رسمی که متضمن وقوع معامله یا تعهد یا قرار یا شهادت و مانند آنها است یا بعداً باید روی آن اوراق تعهد یا معامله ای ثبت شود.
کاربرد سنتی امضا به عنوان مدرکی است برای مشخص کردن:
- یافتگاه سند (همانی)
- قصد (نیت) فرد با توجه به سند
قانون مدنی تعریفی از امضا ارائه نکرده است. ماده ۱۳۰۱ قانون مذکور در مورد امضا مقرر می دارد: امضایی که در روی نوشته یا سندی باشد بر ضرر امضاکننده دلیل است؛ بنابراین، اثر مهم امضا متعهد شدن به تمام آثار جنبه های سند یا قراردادی است که امضا شده باشد. به طور کلی، نوشته منتسب به اشخاص در صورتی قابل استناد است که امضا شده باشد. امضا نشان تأیید اعلام های مندرج و پذیرش تعهدهای ناشی از آن است و پیش از آن نوشته را باید طرحی به حساب آورد که موضوع مطالعه و تدبر است و هنوز تصمیم نهایی دربارهٔ آن گرفته نشده است؛ بنابراین، هر سندی که امضا می شود در واقع اعتبار می یابد و می توان آن را به شخصی منتسب نمود و وی را به مندرجات آن ملتزم ساخت.
حق نشر:
مطابق قانون بریتانیا امضا ممکن است تحت قانون حق تکثیر حمایت شود.